بخش‌بندی فیزیکی کربن آلی در خاک های شنی و رسی تیمار شده با کود جانوری و زئولیت

نگهداشت کربن در خاک از راه افزودن  کودهای جانوری به خاک و کاربرد زئولیت می تواند افزون بر بهبود ویژگی‌های خاک، به کاهش گازهای گلخانه ای کمک کند. هدف از این پژوهش، بررسی پیامد کاربرد زئولیت و کودهای جانوری بر ریخت‌های کربن آلی خاک بود. دو نمونه خاک‌ شنی و رسی از لایه 30 سانتی‌متری رویین دو  زمین کشاورزی در همدان برداشت شد. این خاک ها در لوله‌های پی‌وی‌سی با قطر 20 سانتی‌متر که به دو بخش جداگانه برش داده شده بود، ریخته و ذرت کشت شد. هنگامی که گیاه ذرت به گام گلدهی از رشد خود رسید، از دو جایگاه ریزوسفر و ناریزوسفری خاک ها نمونه‌برداری گردید و بخش‌های فیزیکی کربن آلی خاک اندازه‌گیری شد.  این پژوهش نشان داد که کاربرد زئولیت در خاک شنی پیامد چشم گیری بر همه کربن آلی، ماده آلی بخش سبک و کربن آلی بخش هم‌اندازه شن نداشت؛ ولی کربن آلی بخش هم اندازه سیلت و رس را به اندازه چشم‌گیری افزایش داد. کربن آلی بخش سنگین با افزودن زئولیت افزایش یافت؛ ولی این افزایش از دیدگاه آماری چشم‌گیر نبود.  در خاک رسی، همه کربن آلی خاک، بخش هم اندازه شن، کربن آلی بخش هم اندازه سیلت و رس  و کربن آلی بخش سنگین با افزودن زئولیت کاهش چشم‌گیری یافت؛ ولی کربن آلی بخش سبک دگرگونی چشم‌گیری نداشت. افزودن کودهای جانوری و به ویژه کود گاوی مایه افزایش ماده آلی بخش های گوناکون به ویژه بخش سبک در هر دو خاک شنی و رسی شد. کربن آلی خاک بویژه بخش سنگین و بخش هم اندازه سیلت و رس در خاک های ریزوسفری بیش از ناریزوسفری بود.